Blogia
MOONSA BOUDOIR

Vaivenes

Vaivenes

La subida fue tan vertiginosa, veloz, desbaratada, loca, que apenas si me queda goma que quemar para echarle el freno a la bajada. Ah no perdón, que no es bajada, es plenitud, llanura immensa donde pacer serenamente y disfrutar de lo que aprendí antes. Mi alma rebelde de por si se agota intentando explicarse que llamar al descenso plenitud no me sirve como excusa para vencer el miedo, para sobrellevar el peso de la vida que se gasta cada vez más deprisa. Se que tengo argumentos para hacer del aprendizaje algo mucho más grande que una vulgar excusa, pero incluso contra esto me rebelo, inútil, estéril, siempre con más esfuerzo del estrictamente necesario en cada etapa.

Y en un giro del camino, le grito al viento, hablando sola por la calle, noche de verbena (hoy es una de esas noches que todo el mundo ha pagado simbólicamente por el derecho absoluto de hacer locuras, de estar borracho, de divagar consigo mismo) le grito, decía, al viento, tu nombre. Mejor aún, tu abreviatura, esa abreviatura ambigua y cariñosa con que te regalé un buen día casi sin darme cuenta, que acabó siendo tu nombre en clave a dos, prohibido y tácito, inacabable e intímo, broma y augurio de una vida.

Te llamo con modestas condiciones. Modestas? Vivir más tiempo, no estoy segura si me hace más sabia, pero me permite manejar más variables, desde mi cerebro analítico y tendente a la justicia suma, al idealismo infinito, a la justificación más egoístamente altruista.

Y te llamo recordando que un día te metiste en mi cama con las botas y los pantalones puestos, el amoroso amigo contenido, abrazándome en silencio, porque sólo tu paciente silencio podía contener mis suspiros exhaustos de anhelar fantásticos paraísos ególatras.

Y le pido a no se quién que te devuelva a mi acuciante necesidad de compresión incondicional teñida de misterio deseable.

"Sólo ven si encontraste el amor y tienes una situación estable (o al menos estable como la mía) porque no quiero daños ni entre los dos, ni aún menos a terceros, pero si te encuentras en esas condiciones, por favor, encuéntrame como tantas veces me encontraste antes, porque te necesito"

Cuanta fórmula para tan poca cosa (poca cosa???) cuánta fórmula para conmigo misma y la luna que me mira compasiva.

Y el amigo amante que se metió en mi cama no sólo con las botas, sino con el alma desnuda y mucho  más indefenso y sólo de lo que yo hubiera pensado nunca, me abraza estrechamente cuando le cuento mi noche sola, mi intermezzo placentero de mujer casi consciente que por una vez en su puñetera vida ha cabalgado sóla sin obligar a nadie, y ha pasado un buen rato sin anestesiarse ni avergonzarse, sin ti pero contigo, y llamando a gritos a otro, de quien no debes tener celos, aunque sería el único hombre que podría arrancarme de tu lado si la vida, en lugar de producirse en el presente, se reprodujera en un pasado mejor del que fue, que ya no existe ni volverá nunca.

Qué pasaría si se conocieran? Mis dos paradigmas de la calma se respetarían y quizás se llegaran a amar incodicionalmente, en silencio, con una sonrisa comprensiva.

No me imagino a ninguno de los dos partíendose la cara con el otro en un reto típico y tópico.

Pero Loren, me duele haberte perdido, que puñeta, y si en mi más desbocada fantasía sueño que me lees, porque no pronunciar tu nombre en clave? Ahora te necesitaría, quizás sólo porque no puedo olvidar aquella inercia mágica, por la cual de manera inexplicable, acudías cada vez que te necesitaba.

Se feliz mi vida, yo le amo, y se que aunque me llenen de amor te necesitaré siempre, pero por más que clame al cielo, no tengo derecho, nunca màs, a usarte como mi oso de peluche.

Ahora que amo, menos que nunca.

Pero quizás es cuando más te necesito.

Amar es duro, coño, que bien lo sabes.

19 comentarios

Magnolia -

Lo que escribes me ha tocado en lo más hondo del alma...
Me he sentido así tantas veces...
creo q tengo a alguien a quien recordar con quien será imposible estar, anhelando el pasado que no volverá...
No sé de donde eres, en mi país, son las 2:30 de la mañana y trataba de buscar una respuesta a una situación descrita en tus palabras...
Y nos damos cuenta de que, a pesar de que todos los seres humanos somos universos distintos... el conflicto es el mismo.

Cuidate, y gracias por comprenderme sin saberlo.

Y no hay palabras para describir lo que siento... es una simple ráfaga de comprensión... un látido, una señal que promete una conexión ligera... casi irreal, pero existente al fin y al cabo.

Hannah -

En mi opinión, a veces, amor y necesidad se dissocian, y eso es lo que duele, no duele el amor, sino la disociación. Un interesante post y un muy interesante Blog.

Un abrazo entrañable

Mon -

te dejo besos mi querida... espero estés bien.

Tina -

Només deixar constància de llegeixo i gaudeixo dels teus textos, tot i que ho faci des del silenci. I que aquest en concret ha arribat una mica més endins que els altres. Un petó gros, Moonsa.

Mon -

YO TAMBIÉN EXTRAÑO.
¿ves?
hace poco me dabas las gracias "por hacerte ver"... y yo no puedo hacerte ver nada porque siento lo mismo que vos.
a veces vemos, otras no.
cuando se necesita al otro, se lo extraña, se lo piensa más de lo que una quisiera... ah... mejor lo dejo aquí...
besos, linda.

Ardi B -

Pues creo (imagino, supong) que sí que te entiendo. Y me gusta. Aunque me apena.

azzura -

Pués me he quedado sin respiración Moonsa, y casi sin palabras.. qué belleza de texto; un canto al amor y la amistad relatado con fuerza.. con delicadeza.. en fin;) qué maravilla, es increíble como escribes niña;;)))

Moonsa -

- Pedro no estoy segura de si has entendido o no :)). Me ha sonado a que sientes una cierta solidaridad con mi ex-osito de peluche. Si es así te felicito, es un gran tipo, que no tengo ni la menor idea de dónde anda, pero allá donde esté seguirá siendo un gran tipo, y ahora le echo de menos, aunque ya perdí cualquier derecho, si es que alguna vez lo tuve, a reclamar su auxilio para cualquier cosa. Cierta situación repetida que se dió en mi cabeza y en mi alma y acabó en un post, es lo que pasa, a veces :))) Besos:***

Pedro (Glup) -

La verdad, Moonsa, he perdido un poco el hilo de tu discurso. Me he perdido (tampoco es raro, soy hombre) entre amor, amistad, él, otro, tú, tú misma, tu amigo, el amor, Él, meterse a la cama con botas, tu necesidad de contarte, justificarte, contarnos, inventar, dejar tu post de hoy, etc.
Sobre todo que arrastro un prejuicio masculino y hay cosas que llevo grabadas detrás en un círculo rojo con una raya blanca.
Va, vuelvo a leerte.

Moonsa, ya, ahora te entiendo demasiado. Y por una parte me da rabia (solidaridad, brr). Y por otra intento entenderte sin implicarme. Y luego pienso: pues lo ha dejado muy claro.
Eso, que un beso. Ay, ay, ay.

Moonsa -

- Brisa cuanto duele, y que cierto, que el amor a veces se pone unos trajes que no le sientan nada bien :) Besos :***
- Morgia, només et puc dir que gràcies :***
- Trini esa es parte de la magia de los blos, a mi me ocurre a veces con los vuestros ;) Me alegro sobretodo de que lo hayas sentido.
- Lua leo vuestros comentarios... ni por asomo podía pensar cuando escribí esto que le calara hondo a nadie más que a mi :)) Es curioso como lo habéis sentido cada uno.
- Vaya Ody! Combatir? te he pillado en un momento guerrero? :)))
- Greta hacía tiempo que no oía decir eso, de compartir el amor, de su multiplicación, y me has traído... muchas cosas a la mente, o al corazón :))

Greta -

dicen que el amor es la única cosa que cuando se regala, se comparte, se multiplica...

Un beso enorme moonsa, una preciosidad de texto

odyseo -

Amar es combatir!!!!!!

Besos

lua -

Es triste y a la vez reconfortante; una historia que no deja indiferente, te toca, te llega al fondo.
Deliciosa realidad.

Dark kisses

Trini -

Moonsa quizá este texto, que has escrito tú, sea más "mío" que el que yo misma escribí...

Es un texto precioso, rezumante de amor. Me ha encantado leerlo y es más, en algunos párrafos: sentirlo.

Besos muchos

Morgia -

No es perd re mentre sigui guardat a la memoria, mentre sigui guardat al cor, mentre es pugui cridar al vent y una llagrima del cel em besi la boca per ell.

Brisa -

Es fácil sentirse en tu piel, escuchar a tu alma mientras recuerda, cuanto duele la ausencia... cuanto duele a veces perder. Que bonito sería a veces no sentir de forma tan potente la sociabilización. A veces parece que el amor sea el menos libre de los sentimientos, cuando debiera ser el más hermoso, el infinito, el más intenso, lo que llenará nuestra vida, y sin embargo a veces se viste de olvido, de añoranza, de cadenas y cuando digo amor me refiero al amor en todas sus expresiones.

Un besito Moonsa, te extrañaba.

Moonsa -

- Noira quan vaig acabar d'escriure i ho vaig rellegir, vaig pensar en tu ;) Petons wapa :***
- Terremoto gracias, disfrutaré del amor, pero del amigo de antaño... bueno no tengo ni idea de donde está actualmente :))) al menos puedo atesorar con mimo ese recuerdo :***

TERREMOTO -

Bellìsimo, es un canto a la amistad en su màs pura forma. Me ha conmovido hasta lo màs hondo.
Besitos corazòn y sè feliz disfruta de tu amor y de esa amistad tan profunda.

Noira -

ploro, aki a l'ofcina mentre espero les visites i l'autora de l'exposició.
Pensant en les veritats del teu text, pensant en com t'arribo a entendre per partida doble, pensant que l'altre meitat de la meva ànima possiblement mai tornarà a estar a prop meu, que mai podrem tornar a mirar-nos als ulls...
queria coger una frase del texto que me ha calado hondo, pero cuando he leído de veras me han calado todas demasiado...
Besos