Blogia
MOONSA BOUDOIR

Alucinaciones

Energía infinita, y desconcierto profundo, valle de lágrimas contenido conviviendo con las risas más espontáneas y sinceras. Silencio. Miedo quisquilloso y omnipresente. Ser feliz en medio de los desastres, porque nací así, con ese sello.

Mi cigarrillo

mi copa de vino

mi indefensión

mi enorme-falsa-con cuidado infinito-seguridad-de mentirijillas.

Mi mi mi

vete al cuerno con tu egocentrismo.

Nena tu escribías poesías desgarradas o dulces!

Es que ahora no escribo sabes, sólo vomito.

Qué asco, vieja poetisa de las formas bellas

en qué te has convertido!

En mi misma, con mi grandeza

y mi miseria, voz en off que me cargas y me agotas.

No es hermoso!!! me grita.

Pero lo siento, sabes,

en el centro del alma.

Mi gata cachorro cazaba ratones de cartón

hasta que descubrió que aquello era un juego.

Yo entrelazaba tinta con papel

pasional o armonioso

hasta que descubrí (recién, hace un minuto),

que todo era disfraz.

Hipocresía? NO!

Deseos de gustar,

de ser querida, y admirada,

literata, sensible.....

Ay que se me va la mano

a las metáforas hermosas

y no puedo

desgranar crudezas.

Mi propio pozo oscuro salía de paseo

(y ahora sale....)

con retazos de mil y un colores,

que cubrían, que decoraban, que locos de atar se desataban

con aspecto de solemnes, a veces

y otras veces tan vistosas flores.

Ahora soy yo

y todo rima menos,

el desencanto es lo que es,

y el tedio.

Se rompe todo, como diría antes,

"por las grietas dolidas de mi alma"......

Se benévola, YA, contigo misma.

Y si así hallabas modo de expresarte?

Sí, lo tenía, pero.....

Sabéis, cuando escribo poemas,

los canto, y cuando los derramo en el papel,

no pueden escucharse.

Infitintos agudos trabajados

o graves arrastrados, indolentes,

ciegos de rabia, alcohol, y pena.

Y qué me representa más?

Mis ojos.

Empañados o alegres,

ciegos, locos.

Si me canto delante de un espejo

mucho rato,

tanta mirada, y tanta voz,

me matan.

Con los dos sentidos, dicen,

soy expresiva y tan sincera,

como una loba en celo.

Es mentira.

No me son suficientes,

los unos, ni los otros.

Oigan, me mata,

aparentar ser tan extrovertida

y no tener ni puñetera idea

de expresar lo que de veras

tengo dentro.

Me peleo, me cuesta,

ser tan cotidiana,

casi no puedo.

Me empujan los versos

como un torrente enajenado de deseo.

Qué puedo dar entonces????

Un abrazo, fuerte apretado, tierno, gigantesco,

un grito alado al mundo y a la vida.

Yo te quiero!

 

 

Moonsa

 

10 comentarios

Moonsa -

- Joan "és com un bes" !!!! És molt però molt agradable que alguna cosa que jo he escrit li pugui semblar a algú com un bes, encara més tenint en compte que jo quan escric poesia no pretenc fer literatura sino justament dibuixar sentiments, compartirlos. Gràcies :***
- Mon, a menudo yo también siento que vibramos al unísono, de lado a lado del océano. Tanto que, y no te ríaaasss, yo también me siento menos rara al saber que al leerme te sientes menos rara :))
Un transoceánico abrazo de osa :***

Mon -

me dejaste pasmada... tanto, que te robé una estrofa:
"Si me canto delante de un espejo

mucho rato,

tanta mirada, y tanta voz,

me matan."

y vos matás con tus letras, y sí se escuchan... (y se sienten), y despertás cosas de mujer en otras mujeres (estoy segura de ello)
ay que vibramos al unísono... me siento menos rara...
te quiero
mushamuhé.


joan -

Doncs a mi m'ha encantat però la veritat no m'ha eixit un tema de jazz en llegir-lo, més bé se m'anaven barrejant estils, a base de tango "Nena tu escribías poesías desgarradas o dulces!"...de fado "Ay que se me va la mano

a las metáforas hermosas

y no puedo

desgranar crudezas."...fins i tot de rap "Infitintos agudos trabajados

o graves arrastrados, indolentes,

ciegos de rabia, alcohol, y pena.

Y qué me representa más?

Mis ojos" :)(disculpa l'atreviment) :) però sobretot m'ha agaradat açò:"Sabéis, cuando escribo poemas,

los canto, y cuando los derramo en el papel,

no pueden escucharse." açò no és cap estil, és més bé com un bes :)
I un altre que te'n deixe jo :)






Moonsa -

Trini si están caros si, aunque también te soy sincera, con respecto a mi entorno no me puedo quejar ;) Un abrazo.
Jalfreeeeeeeedooooooo! Que alegría me ha dao verte! Nunca te veo conectado en el MSN, aunque la verdad es que yo cada vez estoy menos, y pensaba que alguna moza te había hechizado y andabas ocupado con tus amores :)) Un abrazo, y honremos a San Raphael, al Príncipe Gitano, y , me sorprende que tu lo olvides! A Camilo Sesto hombre! ;)

Jalfredo Spacey II -

A la paz de Dios!

Mucho tiempo sin bloggear, mucho tiempo sin hablar contigo, mucho tiempo perdido, y ahora me siento mal...

Recuerdo con alegría las horas, minutos, tiempo, hablando contigo de temas insustanciales, absurdidades varias...

Hecho de menos muchas cosas del pasado, y a veces me gustaría volver a ellas, pero son sólo eso, pasado.

Hace mucho tiempo que quiero vivir sólo pensando en el futuro, en el cómo será, en el qué será, en el quién será... pero tras varios años de madurez paulatina (muy poca madurez, no te creas que esto ha sido crecer de un modo abrupto ni nada), uno llega a la conclusión de que es inútil pensar en el futuro, y que sólo hay que vivir el presente con un pulpo en la cabeza, y una muda en la mochila... nunca se sabe...

Honremos todos a San Raphael y al Príncipe Gitano.

Saludos!

Trini -

Y te parece poco, con lo caro que están los abrazos y los te quieros hoy en día??

Has hecho bien en versificar lo que sientes. Lo que te mana dentro del alma. Estás en tu derecho de gritarlo, sacarlo fuera de ti.
Me alegro infinito de que lo hayas hecho

Besos y abrazos

Moonsa -

Tea suelo serlo, sincera conmigo mismo, digo, y cañera, y autoexigente y autocrítica. A veces me paso y todo :)) Besos :***
Gabrielaaaa! estás viva! que bien verte por aquí, porque no te veía ni por acá ni por allá (allá entiéndase tu propio blog :D) así que retomando tu vida! Un abrazo muy grande. Y cierto, eso es vivir ;)

Gabriela -

siempre es bueno sacar los demonios afuera, ya sea en forma de arte o de vómito o de poema reprimido... eso es vivir!
Nueva cada pichona, te espero por ella que estoy retomando mi vida jajaja

besos

Tea -

Me encanta todo lo que has sacado ... y aunque oigo jazz, no sé si será el mismo.

Voy tarde, pero decirte que me ha impactado tu sinceridad ... contigo misma.

Besos. Te quiero.

Moonsa -

Ya sería mucha feliz casualidad que lo leyeráis y os saliera el tema de jazz (no se cual eraaaa) que me salió cuando releí el post...